... و تو آمدی؛

ناگهان‏تر از همه باران‏های بهاری.

آمدی و بی‏مضایقه باریدی.

مهربان‏تر از همه باران‏ها،

مهربانی‏ات فراگیر شد.

ولادت حضرت رقیه خاتون مبارک

  رقیه جان لبخند تو،

طلیعه مهر بود،

در بادیه‏های تاریکی؛

شریعه عشق بود در بیابان‏های سوخته.

سالروز ولادتت گل باران

بلندترین فریاد در تاریخ بود که

در پژواک خویش، طنین غمی را داشت

که ردپای مظلومیتش هنوز در بستر تاریخ جاری است.

رقیه بانو!

روز میلاد تو تا ابد در قلب ما حک شده است. 

 اس ام اس شهادت حضرت رقيه (س)

هستم یتیم لیک پر از شور و عزتم

حسن ختام و پرچم پایان نهضتم
بابا خوش آمدی که ببینی که شهر شام

افتاده در خروش ز غوغای غربتم

مرا با غصه ها دمساز کردند

به رویم راه غم را باز کردند
چون فهمیدند من بابا ندارم

مرا با تازیانه ناز کردند

ویرانه نه آن است که در شهر دمشق است

ویرانه دل ماست که بیگانه عشق است
ویرانه نخوانید که میخانه عشق است

میخانه دیوانگی و وادی عشق است
میخانه ببین ساقی آن نیک سرشت است

محترم بودن و حقیر شدن

پیش چشم همه اسیر شدن
اول زندگیت سیر شدن

زودتر از همیشه پیر شدن
از رقیه بپرس یعنی چه

شبیه هرچه که عاشق، سرت جدا شده است

تمام هستی پهناورت جدا شده است
غزل چگونه بگویم ز قطعه های تنت؟!

که بیت بیت تو از پیکرت جدا شده است
چه سرگذشت غریبی گذشت از سر تو!

چگونه تاخت که سر تا سرت جدا شده است؟!

چشم حیران به سوی هر نیزه

رفته در خاک تا کمر نیزه
رأس خورشید و ماه بر نیزه

از رقیه بپرس یعنی چه

سری به دامن و سری نهفته در دلشان

وصال دختر و بابا رسیده است امشب
به غیر اشک، چه کس حل نموده مشکلشان؟

نماز شام غریبان... که گفته اند، اینجاست!

شدی امشب چه خوش مهمان کنار دخترت بابا

نمودی شاد قلب کودک غم پرورت بابا
کنم گیسوی خود را پهن روی خاک ویرانه

که بگذارم بروی گیسوان خود سرت بابا

بود در شام میان اسرا

طفلی از هجر پدر نوحه سرا
خردسالی به اسارت در بند

مرغ بشکسته پری پا به کمند
کودکی دستخوش محنت و رنج

جای بگزیده به ویرانه چو گنج
یک گل دیگر از آن گلشن عشق

رفت در خاک و خزان شد به دمشق

با اضطراب آمد و با التهاب رفت

کوچکترین شهیده که غساله ای نداشت
وقتی که از بساط گلویش گلایه کرد

آهی به سینه داشت، ولی ناله ای نداشت
رفت از شب خرابه و تشییع هم نشد

تنهاترین ستاره که دنباله ای نداشت

مجنون شبیه طفل تو شیدا نمی شود

زین پس کسی بقدر تو لیلا نمی شود
درد رقیه تو پدر جان یتیمی است

درد سه ساله تو مداوا نمی شود

گلی که خاک خرابه مزار و تربت اوست

سه ساله ای است که زینب اسیر همت اوست
ز نسل بت شکن مکه است این دختر

شکستن بت شامی به دست قدرت اوست

آنکو در این مزار شریف آرمیده است

ام البکا رقیه محنت کشیده است
اینجا ز تاب غم دل زینب شده است آب

بس ناله یتیم برادر شنیده است
اینجا ز پا فتاده و او را ربوده خواب

طفلی که روی خار مغیلان دویده است
یارب به جز رقیه کدامین یتیم را

سر تسکین بدیدن سر از تن بریده است

با دست خسته معجر خود را کنار زد

حتی کلام و درد دلش با اشاره بود
زخم نهان به روسری اش را عیان نمود

انگار جای خالی یک گوشواره بود
ناگاه لب گشود و تلاطم شروع شد

دریای حرف های دلش بی کناره بود
کوچکترین یتیم خرابه شهید شد

اما هنوز حرف دلش نیمه کاره بود

فدایی سحر است و گل مناجات است

که بوسه از لب بابا فقط عبادت اوست
اگر کفن شده پیراهن اسیری او

قسم به عصمت کبری، نشان عصمت اوست
چنان گریست که رأس پدر پریشان شد

حسین هم به خرابه پی زیارت اوست

در محکمه عدل نماینده رقیه است

آن کس که زند مهر به پرونده رقیه است

هم ساقی و هم میکده بهتر ز بهشت است

بسر در میخانه همین بس، که نوشتند
مستان رقیه همه از اهل بهشتند

هر روز کنم از ته دل لعن امیه
قلاده دیوانگی ام دست رقیه

بنویس که با شتاب باید برسد

فورا ببرش، جواب باید برسد
لب های رقیه از عطش خشک شده

این نامه به دست آب باید برسد
(جلیل صفر بیگی)

تا نام رقیه هست، قرص است دلم

هر چند گدا و خسته و بی چیزم
بانویی سه ساله آب و نانم داده

تا پارس به درگاه کریمش کردم
دستان رقیه استخوانم داده

برای وصل خدا سن و سال مطرح نیست
که اینچنینی شدن را رقیه ثابت کرد

رقیه قله همه عالم است

معلم مدرسه فاطمه ست
رقیه تبلیغ جنون می کند

مدرسه را زینبیون می کند

از این طرف به هیاهوی شام و از آن سو

به سمت عرش خدا می رود خیابانش
سه ساله است ولی می شود زیارت کرد

به جای فاطمه و آن مزار پنهانش

خسته ماندن غریب در صحرا

بی کس و غم نصیب در صحرا
عطر جان بخش سیب در صحرا

ذکر امن یجیب در صحرا
از رقیه بپرس یعنی چه

حنجر خشک و زخم سر نیزه

چشم حیران به سوی هر نیزه
رفته در خاک تا کمر نیزه

رأس خورشید و ماه بر نیزه
از رقیه بپرس یعنی چه